Satıye Budak Güveçli Köyü’nden Turan ve Güley Budak annesidir. 28 Mayıs 2010 Cuma günü vefat etmiş olup Pendik’te toprağa verilmiştir.
Sate Hala’ya Son Veda/ Rüstem BUDAK
'Toprakta gezen gölgeme toprak çekilince
Günler şu heyulayı da er geç silecektir
Rahmetle anılmak ebediyet budur amma
Sessiz yaşadım kim beni nerden bilecektir?'
Günler şu heyulayı da er geç silecektir
Rahmetle anılmak ebediyet budur amma
Sessiz yaşadım kim beni nerden bilecektir?'
Şairin sözlerini 28 Mayıs 2010 Cuma günü bir Cuma vaktinde bu dünyadan sessizce çekilen Sate Hala’nın ölümünü duyduğumda aklıma geldi. O’nu köyün tam orta yerinde olan evinde mütevekkil, sabırlı bir şekilde ocağını bekler, dua eder, etrafına verdiği güven ve hiç kaybetmediği muhabbetiyle yaşarken tanıdım. Her gurbetten dönüşte sıcak, samimi yüzünü görmek köyün daimi güzelliklerindendi.
Köyde yaşamak sadece şartlar itibariyle zor değildir. Daha çok iyi olmak, iyi kalmak çok zordur. Küçük hesaplarla büyük davaların görüldüğü zaman ve mekânda Sate Hala’nın bir kişinin kalbini kırdığı, kötülük ettiği, dedikodu yaptığı, birisine zarar verdiği görülmemiştir. O hep bir kenarda ama hep hayatın içinde kendi hayat mücadelesini vermeye çalıştı.
O dua insanıydı. Dilinden düşürmediği dualar bizim gurbetten gelip gurbete gittiğimiz zamanlarda yoldaşımız oldu.
“Sessiz yaşadı” bağırmadı. Feveran etmedi. Telaş yapmadı. Kin bağlamadı. Varlığının verdiği güven sessizliğinden daha yüksek bir mesaj verdi.
O gavurhacılıların bir kuşağının son temsilcisi idi. Bir kuşak daha hayatın tarih sayfaları arasındaki yerini aldı.
Gelin geldiği aileye kattığı sevinç her daim sürdü. Sevinç halesini o evin üzerinden eksik etmedi. Zorluklara karşı metanetini korudu.
Komşuluğun gereklerini tüm yönleriyle yapan nadide insanlardan biriydi. Derdine koşar, yasına da sevincine de ortak olurdu. Elinden ve dilinden kimseye zarar vermedi.
Gönül insanıydı. Kendinden sonraya kin ve nefreti miras bırakmadı. Sevgi, muhabbet, hoşgörü ondan geriye kalan güzelliklerdi.
O şimdi artık İstanbul’u geçici vatan kılan sahiplerinin yanında bulunuyor. İstanbul’da sadece dirilerimiz değil ölülerimiz de var. Oraya vardığınızda ona da uğrayın ve gurbette olduğunu hissettirmeyin.